Veilige doorgang. Zo heet het formulier dat ik online in moet vullen om Argentinië in te komen. Het mag dan veilig zijn, maar het is ook de meest geschifte grensovergang die ik ooit heb meegemaakt!

Al vroeg in de maandagochtend, om halfzeven, staan we met een groep fietsers klaar om aan boord te gaan. Het is een klein scheepje, en er kunnen maar acht fietsen mee.

Met één hand wordt mijn fiets hier aan boord getild, boven het diepste meer van heel Chili…
Na een overtocht van twee uur gaan we van boord, en stellen onze fietsen op bij de Chileense gendarmerie, waar we onze paspoorten moeten laten afstempelen.

Er volgt een steile klim van ruim 400 meter, met prachtige uitzichten op het meer.

Het is geregeld zo steil dat ik moet afstappen om te lopen.

Na de klim fietsen we nog een kilometer of tien op hoogte. Hier houdt de weg op, en gaan we Argentinië in.

De komende zes kilometer bestaan uit een vaak steil op en neergaande bospad, waarbij we een flink aantal beken en anderszins zompige passages moeten doorkruisen, en de fiets over veel omgevallen bomen heen moeten slepen.

We zijn nu nog met z’n zessen, en moeten elkaar geregeld een handje helpen.

Na twee uur ploegen, duwen en slepen worden we beloond met een prachtig uitzicht op de Cerro Fitzroy, de beroemdste berg van dit gebied.
Er volgt dan nog een steile en vaak smalle afdaling.



Na uiteindelijk ook de laatste rivier te zijn overgestoken bereiken we eindelijk het tweede meer dat we moeten oversteken, het Lago Desierta.

We laten onze paspoorten afstempelen door de Argentijnse immigratie en wachten een uurtje op de boot. Om ruim vijf uur in de middag varen we in ongeveer een uur naar de overkant.

De uitzichten zijn weer schitterend!

Eenmaal aan de overkant aangekomen rijden we over een prima gravelweg richting El Chalten, nog maar 40 km te gaan!

Het begint nu toch wel wat later te worden, en bovendien gaat de weg over in een buitengewoon akelig en moeilijk berijdbare soort steenslag.

Met nog ongeveer 15 kilometer te gaan besluiten Erica, een Canadees meisje, en ik er mee te stoppen.

We zetten onze tentjes op in een goeddeels drooggevallen rivierbedding en koken wat te eten.
Wanneer iets later de zon ondergaat genieten we met een warme chocolademelk van een wonderbaarlijk mooie wolkenlucht boven de Cerro Fitzroy.

Wanneer het schouwspel over is wordt het tijd om de slaapzak op te zoeken, en al gauw ben ik onder zeil.
Dat duurt echter niet lang! Om een uur of twee wakkert de wind aan tot stormachtige proporties. Steeds weer komen er nieuwe windvlagen met bulderend geraas het dal in rollen, die onze tentstokken en scheerlijnen danig op proef stellen. Veel slapen doe ik niet meer. Om acht uur neemt de wind af, ontbijten we, en leggen we de laatste 15 km af naar het nogal toeristische El Chalten.
Hier strijken we neer op een camping, waar we Toni en Franz weer ontmoeten, die gisteren al zijn doorgereden.

Tijd om een paar dagen te rusten en te wandelen!
Ondertussen kan ik melden dat de raad-je-plaatje prijsvraag geen winnaar heeft opgeleverd. Het juiste antwoord was hond, haai, schildpad en zeeleeuw. Zeehond had ik ook goed gerekend. Maar voor de moeite kunnen alle deelnemers gerust een keer een wijntje komen drinken, al dan niet Chileens!
Oh! Wat gaaf dat je zo’n trail doet. Benijdenswaardige onderneming.
Ik ga je volgen.
Wat weer een belevenis…
De een na laatste foto is een juweeltje!
Wat een onwaarschijnlijk mooi plaatje die avondlucht. Vol verbazing heb ik weer gelezen wat je als fietser moet willen afzien. Gelukkig zie ik eindelijk wat zon. En je aanbod voor de wijn neem ik graag aan ;-).