Door de Patagonische fjorden.

Vrijdag heb ik een rustige dag in Puerto Natales. Ik wandel naar de haven, waar mijn schip, de Esperanza, al klaar ligt.

Langs de waterkant slenteren wat toeristen, een groepje bonapartes strandlopers, en een magelhaen scholekster.

In de haven dobbert een stelletje coscorobazwanen.

Na met Thijs te hebben gedineerd vertrekken we naar de haven om in te schepen.

We maken kennis met het schip en de overige gasten, en slapen aan boord, om de volgende ochtend vroeg te kunnen vertrekken.

We werpen nog een laatste blik op Puerto Natales, en zoeken onze hutten op.

De tocht begint fris en bewolkt, maar allengs wordt het beter weer, en zo varen we drie volle dagen door het uitgestrekte en onbewoonde Chileense fjordengebied.

Er zijn ongeveer 50 reizigers aan boord, terwijl het schip een capaciteit heeft van 220 passagiers, en het is al gauw erg gezellig.

Eindeloos zien we de totaal verlaten bergachtige kust voorbij glijden, we varen door nauwe fjorden en op open zee, waar een deining staat die sommige mensen toch wat zeeziek maakt,

we zien een scheepswrak, albatrossen, reusachtige stormvogels, pijstormvogels en pinguïns,

we zien zeeleeuwen, dolfijnen, dwergvinvissen, een bultrug en zelfs een blauwe vinvis,

we zien glinsterend witte bergtoppen en besneeuwde vulkanen, kortom, het is een prachtige tocht.

Naarmate we verder naar her noorden reizen wordt het steeds warmer, zelfs zo warm dat we niet meer op het stalen dek kunnen zitten.

Na drie dagen en vier nachten is de tocht helaas al voorbij, en meren we aan in Puerto Montt, waar ieder zijns weegs gaat.

Ik fiets de 12 km naar de stad, en neem mijn intrek in het zelfde hostel, zelfs in dezelfde kamer, als waar van uit ik vertrokken ben

Ik regel een fietsdoos, die ik een van de komende dagen kan ophalen, en boek een vliegticket naar Santiago voor aanstaande vrijdag. Na de nodige wachttijd zal ik dan nog dezelfde avond doorvliegen, eerst naar Atlanta, en dan naar Amsterdam. Het zit er bijna op.

Terwijl ik het hier bepaald niet ben, voel ik me in de drukke stad voor het eerst in zes weken alleen. Tijd om naar huis te gaan!

.