¡Mucha lluvia!

Y muy frio, zo krijgen we van onze gastvrouw te horen. Veel regen, en heel koud dus. Maar het is droog buiten, en een van mijn weer apps voorspelt zelfs een grote kans op droog weer. Onze gastvrouw krijgt gelijk, het begint al rap weer te regenen, en koud is het ook.

Eigenlijk ziet het er best wel sfeervol uit zo.

Een geoorde treurduif zit er inderdaad vrij treurig bij.

Aan de korstmossen op de paaltjes kun je zien dat het hier wel vaker nat is.

Ondertussen begin ik ook te begrijpen hoe het Patagonische weerbericht werkt. Dat zit dus zo: als er 100% kans is op regen, dan weet je zeker dat het gaat regenen. Bij 50% kans regent het half zo hard. Bij 20% kans op regen regent het zachtjes. Bij 0% kan het droog zijn, maar het blijft kansberekening, dus weet je het maar nooit. Je moet het even doorhebben!

Halverwege, na 45 km, kom ik Toni weer tegen, Franz is alvast vooruitgefietst naar het eerste en enige restaurant wat we vandaag tegenkomen. Een paar koppen thee en twee empenadas later ga ik weer op pad. Het water komt hier van alle kanten.

Zelfs de lokale geiten lijken er wel genoeg van te hebben.

Door het smalle en somber bewolkte dal van de Rio Simpson rijd ik de pas van vandaag op, ongeveer 450 meter klimmen. Er is hier zelfs een tunnel, zodat het tenminste even droog is. Er komt wel veel zwaar verkeer langsrazen, maar gelukkig is er een stoepje waar ik over kan lopen.

Ik werp nog een blik achterom, en klim de pas over.

Na 85 km zie ik Coyhaique voor me liggen, het is verreweg de grootste stad sinds mijn vertrek uit Puerto Montt.

Nat en verkleumd zie ik in de verte mijn besneeuwde voorland liggen.

Ik denk dat ik maar een paar dagen in Coyhaique blijf. Ik vind een hostel met verwarming op de kamer, wat hier een uitzondering is, en zoek een eetgelegenheid op, waar ik een pizza krijg die zo groot is dat hij zelfs over de randen van het toch al ruim bemeten pizzabord valt. Ik weet nu alvast waar ik morgen mee lunch.