Peddelen over de Pampa

Na vier nachten in El Chalten wordt het tijd om weer eens te vetrekken. Zaterdagochtend pak ik mijn tent weer in en vertrek richting El Calafate, meer dan 200 km verderop.

k werp nog een blik over mijn schouder, en verlaat de bergen en fiets de eindeloze Argentijnse pampa in. Al gauw kom ik mijn eerste groep guanacos tegen, een soort kleine lama.

Ze komen hier veel voor en zijn niet heel erg schuw.

Het landschap wordt al snel een stuk vlakker, en ik heb een stevige wind in de rug. Afgezien van wat chileense flamingo’s zie ik niet veel vogels hier.

Na ruim vier uur bereik ik na ruim 80 km de eerste en tevens laatste kruising van de dag. Er staat een bijzonder beeld, en een mooie schuilhut, waar ik beschermd voor de hier altijd hard waaiende wind kan lunchen.

De volgende etappe gaat tegen de nogal flinke wind in, en ik probeer dit stuk dan ook te liften. Na tweeëneenhalf uur geef ik het op, en stap alsnog op de fiets, om nog op tijd het 32 km verder gelegen roze huis te bereiken, een bij fietsers alhier beroemd onderkomen, en een van de weinige plekken waar zowel water te vinden is alswel beschutting tegen de wind. Er zitten geen ramen meer in dit voormalige wegrestaurant, maar het dak en de muren zijn nog prima.

Vele fietsers hebben hier wat op de muren geschreven en ik ben duidelijk niet de eerste Nederlander.

Het is een prima plek om de nacht door te brengen, samen met Jeff, Franz en Toni. Het is groot genoeg, en we hebben allemaal onze eigen kamer.

Zondagochtend pak ik op tijd mijn spullen in, en stap om een uur of acht weer op de fiets.

Al snel kom ik een koppeltje Darwins Nandoes tegen, een soort Patagonische struisvogel.

Speciale verkeersborden waarschuwen hier voor de extreem harde windvlagen die hier kunnen optreden, niet dat hier overigens bomen voorkomen die om kunnen waaien. Gelukkig valt het erg mee vandaag.

De Argentijnse pampa is overigens een soort visueel equivalent van een depressie: grauw, eindeloos, en zonder uitzicht op verandering.

Gelukkig wordt de rit na enkele uren nog wel onderbroken door een fraai uitzicht over een meer.

Na ongeveer 65 km, mijn kilometerteller is kapot, dus ik moet het een beetje schatten, bereik ik een kruising, waar ik een plekje uit de wind zoek om wat te lunchen.

De laatste 30 km heb ik de wind pal op kop, en wordt het ook nog eens aardig heuvelachtig. Drie uur later rijdt ik eindelijk El Calafate in, de grootste plaats sinds ik vertrokken ben. Ik betrek een hostel, waar ik Thijs en Jeff weer tref. Samen koken we een smakelijke curry, en regelen we voor morgen een huurauto, om morgen samen met Franz en Toni erbij, een 80 km verderop gelegen gletsjer te gaan bezoeken.