FransHet was gisteren, donderdag, de eerste echt mooie en heldere dag. Na een frisse nacht stond ik op om een lekker pannetje pap te maken. Maar wat ik ook pompte, ik kreeg geen druk in mijn brander. Enig onderzoek wees uit dat het pomprubbertje gescheurd was. Wat nu? Geen pap in elk geval. Ik pak mijn spullen en zoek in diverse supermarktjes naar een fles spiritus, tevergeefs. Wel scoor ik een pak meta aanmaakblokjes. Iets verderop vindt ik methanol bij een ijzerhandel. Aldus voorzien van een breed scala aan brandstoffen rijd ik naar de haven, waar ik wat lege bierblikjes uit een prullenbak haal. Hornopiren ligt er mooi bij.
Ik koop een ticket voor de boot, er staan twee overtochten en een busrit tussendoor op het programma. Ik haal thee en een empanada bij een cafeetje en bewonder de fiets van een Uruguayaanse reiziger. Het ziet er uit alsof hij een reizend circus mee heeft.
Ik ontmoet er ook twee Engelsen, op weg naar het zuiden. De overtocht is prachtig, en ik zie mijn eerste magelhaen pinguïn zwemmen.
Een chimango caracara lift met ons mee.
Na vier uur zijn we over, en nemen we de bus naar volgende veerboot, die er ook bijna een uur over doet. We fietsen nog een kilometer of 15 over een zeer slechte weg naar camping Las Cascadas. De camping lijkt officieel te zijn gesloten, maar er stroomt genoeg water langs, en meer heb je niet echt nodig. Het is dan bijna 6 uur, tijd om de tent op te zetten en aan het werk te gaan.
Na enig knutselwerk met een zakmes en een bierblikje kan ik gelukkig weer koken, al gaat het niet zo snel.
Vrijdagochtend is het helaas alweer bewolkt, maar nu heb ik tenminste wel een pannetje pap en een kop thee. De Engelsen, Ben en Sarah, vertrekken al, maar ik maak eerst nog een wandelingetje door het Pumalin national park, over een prachtig met veel houten treden aangelegd pad.
Terug bij mijn fiets zit er een mooi groepje patagonische sierragorzen op me te wachten.
Door een met een dichte jungle begroeid berglandschap vervolg ik de carretera. Er groeien hier werkelijk metershoge varens!
Door een flink heuvelachtig landschap fiets ik verder naar Chaiten, waarbij ik onderweg ook de eerste kolibries zie, de vuurkroonkolibri, en af en toe mooie uitzichten heb.
Ook rijd ik door een gebied met eindeloos veel oude dode bomen, die in 2008 zijn getroffen door de hete gassen van de uitbarsting van de Chaiten vulkaan, die zich nu helaas in de wolken schuilhoudt. Vroeg in de middag bereik ik Chaiten. Er komt slecht weer aan voor de komende dagen, dus ik besluit een hospedaje op te zoeken, een soort pension bij de lokale inwoners thuis.
Ik maak nog een wandelingetje richting het strand, met uitzicht op het dorp.
In de lokale pizzeria tref ik Ben en Sarah weer. We eten een pizza, halen sterke verhalen op, en dan is het weer tijd om dit blog te gaan schrijven. Het begint alweer flink te regenen. Mocht je de komende dagen niets van me horen, dan is dat waarschijnlijk omdat het weer te slecht is om nog iets te ondernemen!
