Villa Amengual

Is niet meer dan een gehucht, maar ik ben blij dat ik er ben. Het was bijna 90 km fietsen, en 1425 meter klimmen, waarvan de laatste twee uur in de stromende regen.

Toen ik vanochtend vertrok zag het er voor Patagonische begrippen nog wel optimistisch uit. Langs een uitgestrekte fjord rijd ik verder naar het zuiden.

Er is zelfs enige blauwe lucht te zien! Dankzij de grote hoeveelheden hemelwater doen de watervallen het goed vandaag!

Veel vogels zie ik niet, maar wel nog deze grijsbuikwipstaart, de naam is misschien wel mooier dan het vogeltje zelf.

Halverwege de rit begint de eerste en grootste klim van de dag, een pas van 600 meter hoogte.

Geregeld trekken de wolken zich even terug, maar het blijft een overwegend donkere en soms miezerige dag. Wanneer ik bijna boven ben klaart de lucht op.

Voor me rijdt Franz, een van de twee Duitsers met wie ik nog steeds samen op rij. Boven op de pas hebben we ineens prachtig uitzicht.

Hoe snel het weer hier kan veranderen blijkt uit het feit dat Toni hier 20 minuten eerder nog in een sneeuwbui reed.

Franz pakt zijn drone uit, en maakt het volgende shot van mij.

Na een mooie afdaling begint het weer te regenen, en dat blijft verder zo. Om ongeveer 6 uur draaien we nogal verkleumd Villa Amengual in, waar we een tamelijk basic onderkomen vinden, maar we zijn blij dat we wat hebben.

In oude bus is een soort cafetaria gevestigd, waar Toni en ik een sandwich bestellen, en we Dethlef weer tegenkomen, de Duitser die eerder zo’n haast had.

De sandwich smaakt beter dan dat hij er uitziet. En het weerbericht voor de komende dagen is nog steeds erg slecht.