El condor pasa

Ik ben vanochtend al vroeg wakker en kijk uit het raam. Bij wijze van uitzondering regent het eens niet. Het sneeuwt. Maar als ik een uurtje later opsta daalt er weer gewoon regen neer op Villa Amengual. We wachten tot halftwaalf bij de warme kachel, dan begint de regen wat te minderen, en stap ik op de fiets. Na een paar kilometer passeer ik het Lago las Torres, het ziet er nog steeds somber uit.

Wat later klaart het op, en komen de bergen weer wat meer in zicht. Hoog boven me vliegen twee condors, ik zal er later op de dag nog meer zien.

Het is hier makkelijk navigeren. Overwegend zijn er slechts twee mogelijkheden.

Langs de weg staan prachtig rood bloeiende bomen.

Ondertussen begint zelfs af en toe de zon te schijnen, en wordt het nog een prachtige dag.

Na ongeveer 30 km lunch ik met Toni en Franz in een bushokje. Hier kunnen we zelfs kiezen. Volgen we de asfaltweg, of nemen we de gravelroute route langs de rivier? Franz en Toni kiezen voor het asfalt. Ik twijfel even. Wat kan er mis gaan? Aardverschuivingen, weggeslagen bruggen, modderige wegen, dolle honden? Boeien! Ik ga voor het gravel. Ruim 20 km volg ik de rivier over een prima gravelweg.

Het wordt een prachtige rit.

Continu volg ik de rivier, en ik kom gedurende 21 km één auto tegen, en geen enkele hond.

Wel word ik nog aangevallen door een paartje chileense kieviten, daar had ik dan weer niet op gerekend!

Over een wat gammele hangbrug sluit ik weer aan op het asfalt, en leg de laatste 10 km naar Villa Manihuales af. Mijn medereizigers hebben al een prima hostel gevonden, alwaar ik ook een kamer betrek. We vinden zelfs een echt restaurant, en bestellen een smakelijke Pollo con Arroz. Glaasje Chileense wijn erbij, en deze dag kan niet meer stuk!