FransNee, natuurlijk niet! Overdag is al erg genoeg. Een Texaan in mijn hostel in Coyhaique stelt me deze vraag. Hij is vannacht met de auto uit Chaiten komen rijden, en was verbaasd over de vele fietsers die hij tegen kwam!
Het zijn deelnemers aan de AcrossAndes race, een fietstocht door de Andes van meer dan 1000 km en 15000 hoogtemeters over goeddeels onverharde wegen, die je in minder dan 130 uur moet afleggen. De winnaar deed het in minder dan 50 uur. Kijk, dat zijn nog eens bikkels!
Afgezien van dit evenement, wat overigens al om 6 uur ’s ochtends start, zodat ik er niets van meekrijg, is er op zondag in Coyhaique niet veel te beleven. Op maandag trouwens ook niet, maar omdat het het grootste deel van deze twee dagen regent kom ik hier wel tot rust.
Dinsdagochtend vertrek ik weer. De carretera strekt zich voor me uit.
Op 35 km afstand ligt het gehucht El Blanco, maar het volgende echte dorp, Villa Cerro Castillo, ligt nog ruim 60 km verder, met bij elkaar ruim 1500 hoogtemeters te overbruggen. Halverwege beide dorpjes ligt echter een camping, in de bergen. Dat klinkt als een goed alternatief. Er volgt een lange klimrit, met mooie vergezichten.
Ook maak ik kennis met de Patagonische wind, die ik het eerste stuk in de rug heb, maar later pal op kop. Na hierdoor enkele kilometers te hebben moeten lopen, arriveer ik op camping Laguna Chiguay, na 60 km en ruim 1300 meter klimmen. De benen willen niet meer, en hoewel de camping gesloten lijkt te zijn zet ik er toch m’n tentje op.
Ik heb er zelfs een eigen hutje bij!
Wat later vind ik een heel huis op de camping.
Er is zelfs licht en elektriciteit. Er arriveert nog een fietser, Jeff uit Australië, en we besluiten de nacht hier binnen door te brengen. Even later komen ook Franz en Toni er aan fietsen, en nog wat later ziet het er binnen zo uit:
Een parkranger vindt alles wel best, en sluit zelfs het water aan, allemaal gratis, omdat de camping officieel nog gesloten is.
De nacht is er fris, maar ik heb er prima geslapen. We ontbijten onder meer met Darwins golfballen, een eetbare paddestoel die hier veel voorkomt. Gebakken met wat zout smaken ze prima.
Na het ontbijt is het weer tijd om te vertrekken.
Er volgt een lange, gestage klim, met een stevige wind tegen.
Na een paar uur zijn we blij dat we boven zijn, op bijna 1100 meter hoogte. Er ligt hier nog wat sneeuw, en het is knap koud. Het is tevens het hoogste punt van de gehele route.
Hierna volgt een prachtige afdaling naar Villa Cerro Castillo.
Het is de mooiste afdaling tot nu toe.
De Cerro Castillo zelf laat zich ook goed zien.
In het dorpje vinden we een knus hostel. Hier ga ik straks eens kijken hoe het met de verkiezingen gaat!
