Een rondje vliegveld

Donderdag 2 november is het zover! De fiets en de doos worden op Schiphol bij elkaar gebracht, en het inchecken kan beginnen.

Gelukkig is het niet erg druk, en van een vriendelijke grondstewardes mag ik via de priority boarding lane, omdat ik zo’n grote doos bij me heb. Helaas blijkt die ruimschoots meer dan 23 kg te wegen, dus wordt ik ook nog even priority afgerekend. 

Het wachten kan beginnen, en een paar uur later stap ik in het vliegtuig naar Atlanta. Van de storm Ciaran lijkt Delta Air zich gelukkig niets aan te trekken.

10 uur later zijn we in Atlanta. Hier worden door een buitengewoon onvriendelijke douanemeneer al mijn vingerprints geregistreerd, en moet ik mijn bagage en fiets zelf ophalen en weer inleveren bij een andere balie. Gelukkig gaat dat redelijk snel.

In Atlanta kan ik nog even genieten van de zonsondergang voordat ik wer instap voor de volgende vlucht van bijna 9 uur. Vrijdagochtend vroeg komen we aan in Santiago. Na de gebruikelijke lange wachtrijen voor de douane ben ik eindelijk officieel in Chili, en kan ik mijn bagage ophalen. De tassen zijn er vrij snel, maar de fiets laat lang op zich wachten, totdat een vriendelijke  bagageafhandelaar laat weten dat er niets meer komt aan oversized bagage, en of ik me maar even bij de Delta balie wil vervoegen…Wanneer ik daar met een toch wel enigszins bedrukt gemoed naar toe loop, zie ik opeens mijn fietsdoos staan. Blijkbaar was hij te groot voor de band, en hadden ze hem maar handmatig om de hoek neergezet!

Ik knutsel mijn fiets in elkaar, en laat komoot een fietsroute naar de stad uitzetten. Die gaat wel helemaal om het vliegveld heen, met mooi uitzicht op het besneeuwde Andesgebergte.

Helaas blijken alle fietsroutes over voor fietsers uitdrukkelijk verboden autowegen te gaan! Wat ik ook probeer, het lijkt niet mogelijk om met de fiets van het vliegveld naar de stad te rijden! Na anderhalf uur en 26 km fietsen ben ik weer op de plaats van vertrek, waarbij ik onderweg uitgelachen leek te worden door op de vangrail zittende konijnuiltjes.

De door mij achtergelaten fietsdoos is inmiddels wel opgeruimd. Het wordt tijd om op een andere strategie over te stappen, en voor een paar euro rijd ik even later met de bus naar het centrum.

Ik vind er een prettig hostel, en ga de stad in om een lokale SIM kaart te kopen, en alvast een buskaartje voor morgen. Of de fiets meekan? Dat hangt van het humeur van de chauffeur af! En zo blijft het nog wel even spannend…

Dat vraagt om een lokaal geteelde versnapering. Nog even wat eten, en dan duik ik er vroeg in.