FransDankzij een stel luidruchtige en matineuze Franse toeristen ben ik tijdig op vanochtend. Bij de benzinepomp kan ik zelfs eindelijk mijn banden op spanning brengen met een echte fietspomp.
Het volgende dorp is Rio Tranquillo, op ruim 120 km afstand, wat hier wel erg ver is om in één dag te fietsen. Nee, dorpen zijn hier niet dik gezaaid!
Het is alweer een prachtige dag, al wordt het gelukkig geen 23 graden, en de eerste 15 kilometer gaan bergop maar lekker.
Dit bord kondigt echter het einde van de verharde weg aan. Vanaf nu is het ripio, zo noemen ze het gravel hier. De eerste 20 kilometers gravel zijn meteen buitengewoon slecht. Hier wordt de weg namelijk voorbereid om te worden verhard, en dat begint blijkbaar met het uitstrooien van immense hoeveelheid losse stenen, waarop je weinig grip hebt. Maar het landschap is prachtig, met rivieren zoals ze bedoeld zijn, weids en wild meanderend door de niet aflatende bergen.
Na 20 km wordt de ripio gelukkig beter bereidbaar. Op een dode boom aan de kant van de rivier zit een bigua aalscholver z’n vleugels te drogen, en op een strandje loopt een chileense taling rond.
ik maak niet veel mee vandaag, behalve dat ik eindeloos over het gravel door de bergen rijd, waarbij ik geregeld verdwijn in de stofwolken van de passerende auto’s. Er mogen dan wel geen dorpen zijn, geheel onbewoond is het ook niet. In de dalen staan af en toe wat eenvoudige huisjes, opgetrokken uit hout en golfplaat, van waaruit men koeien schapen of paarden houdt. Een zekere pioniersmentaliteit is hierbij wel gewenst, gezien de afwezigheid van stroom, telefoon en internet, en met stromend water alleen in de beken.
De eerste 40 km is veel klimmen, daarna gaat het gelukkig ook weer naar beneden. In een bergmeertje zie ik een mooi paartje bronsvleugeleenden.
Na 83 km is er een camping. Het is vijf uur, en ik vind het wel mooi geweest voor vandaag.
Ik installeer me op camping Donna Dora, en zet een pan thee in de aanwezige refugio.
Eigenlijk had ik Franz en Toni nog wel verwacht, die zouden ook vandaag uit Cerro Castillio vertrekken. Er komt echter niemand meer. Ik kook een pannetje pasta met aspergesoep en een blikje kip. Na zo’n dag smaak alles goed!
