Vrijdagochtend is het tijd om de terugreis aan te vangen. Die begint eigenlijk al donderdag, met het inpakken van mijn fiets.

Zelfs de grootste fietsdoos is hier vrij klein, en ik moet het voorwiel, het voorspatbord, de voorbagagedrager, de trappers en het zadel demonteren.
Het past wel, maar dan ook net.

Ik neem een taxi naar het vliegveld, wacht een paar uur, en vlieg naar Santiago. Hier heb ik ca tien uur de tijd om over te stappen op mijn vlucht naar Atlanta. Drie uur voor mijn vlucht ga ik in de rij staan om in te checken. Vervolgens volgt er nog een eindeloos lange rij voor de douane, en een bijna even lange rij voor de bagagecontrole. Dankzij Kerstmis is het krankzinnig druk, en ik ben dan ook maar net op tijd om mijn vlucht te halen.
Ondertussen kan ik geen kerstliedjes meer horen, ik onderga hier een niet aflatende marteling van eindeloze kerstmuzak. Na een vlucht van ongeveer negen uur ben ik in Atlanta, waar ik de komende tien uur doorbreng in een weinig inspirerende omgeving.

Om een uur of vijf vertrekt mijn negeneneenhalf uur durende vlucht naar Amsterdam.
Al snel na de landing kan ik mijn bagage en mijn fiets ophalen. Gijs wacht me op, en samen knutselen we de fiets weer in elkaar.
De reis eindigt met Patagonische weersomstandigheden, koud, winderig en nat. Drie uur later stap ik in Enschede uit de trein, en even later ben ik weer thuis.
Indrukwekkende reis,Frans, respect!
Hans Koier wees me erop en ik heb genoten van je verslag. Ik was vorig jaar in t zuiden van Chili, maar lang niet zo ver als jij. Ik ga de komende week naar de Atacamawoestijn, e.d.
Bedankt, rust lekker uit en vr. groeten,
Adrie Visscher
Fijn dat je weer thuis bent en dank voor de mooie verhalen Frans! Wat een tocht!