A bridge too far

Het was gisteren al ruim na zes uur in de avond toen ik vlak bij de bron van de Ruhr werd afgezet. Het doel is deze keer om de gehele Ruhrtal Radweg te volgen, en dan nog door naar Enschede te rijden.

Het regent, en over modderige wegen fiets ik de eerste 16 km naar Wulmeringhausen, waar ik bij vrienden op de fiets Ida en John een kamer heb geboekt.

De kamer is perfect, en ik kan zelfs water koken om mijn tactical foodpack mee aan te maken. Alle horeca was namelijk vanwege Maandag gesloten.

Na een goede nachtrust en ditto ontbijt vertrek ik weer, het regent nog steeds wat. In de loop van dag wordt het gelukkig droog, maar de zon krijg ik niet te zien, behalve als onderdeel van een planeten route.

Ondertussen kom ik fraaie viaducten tegen.

En mooie uitzichten over de Ruhr.

Na een kilometer of vijftig vindt een aantal mountainbikers dat dat ik een andere route moet nemen. Vijf km verderop is namelijk de brug gesloten, ze zijn net terug komen rijden, en wijzen me op een route die er nogal heuvelachtig uitziet. Eigenwijs als ik ben rij ik door naar de gesloten brug, neem er een korte omleiding, en kom zo eenvoudig bij de volgende brug uit. Dat was blijkbaar een brug te ver voor de Duitsers. Voor wie de film net gezien heeft: ik was er figurant, onder andere in de slotscène, waar je me nog kunt horen zingen: Abide with me, fast falls the eventide…. moet je wel heel goed luisteren. Enfin, die slag hebben de Duitsers gewonnen, maar deze was voor mij.

Een kop thee en wat lekkers mogen op zo’n dag natuurlijk niet ontbreken. Ook hier hadden ze geen zwarte thee, dus doe ik het met een onduidelijk kruidenmengsel.

Na ca 110 km zoek ik een camping op. Het restaurant is hier gesloten, en ik fiets terug naar Menden, waar ik voor mijn laatste 10 euro contant nog net een bord eten weet te scoren.

Van de hier in Duitsland veel besproken dönerflatie merk ik nog weinig.