FransNa drie zware fietsdagen zijn we wel weer aan wat rust toe. Bovendien is Khorog voorlopig de laatste plaats waar we geld kunnen wisselen en enige westerse beschaving kunnen genieten. ’s Ochtends lopen we de fietsen na, draaien hier en daar een boutje aan en repareert Gijs zijn achtertassen, die door een ongelukkige snelbinderconstructie wat schade hebben opgelopen. Verder zijn ook ons brandertje en mijn zonnebril uit elkaar gerammeld.
We krijgen alles weer gerepareerd, en gaan de stad in om geld te wisselen. Dat is niet zo’n succes, want het blijkt zondag te zijn, en dan is ook hier alles dicht. Het is hier wat betreft het aantal toeristen erg rustig. Dankzij Corona en de politieke onrust in dit gebied is het toerisme bijna helemaal ingestort, en de Tadzjieken zijn dan ook allemaal blij ons hier te zien.
Dus doen we de rest van de dag maar niet zoveel. De rust hebben we nodig, want het fietsen is hier aardig zwaar. Je moet konstant op letten, de wegen zitten hier overal vol diepe kuilen, zelfs in het asfalt. We fietsen hier gemiddeld zo’n 10 km per uur (zonder pauzes), dus na 70 km heb je er een aardige dag op zitten.
De komende dagen gaan we weer de hoogte in. 150 km lang gaat de weg omhoog, ongeveer 2000 meter. En we zitten nu al op bijna 2200 meter! Nu genieten we nog even van onze voorlopig laatste westerse maaltijd.
De internet verbinding wordt er waarschijnlijk ook niet beter op, dus het volgende blogbericht zou zomaar eens wat langer op zich kunnen laten wachten!
Wat een prachtig landschap… tevens wat een inspanning. Petje af(mijn petje althans) en veel mooie en bijzondere ervaringen erbij gewenst.
Wat een mooie foto’s. Bewondering voor jullie inspanning en doorzettingsvermogen.