Na een bezoek aan de Aldi, waar ik twee nuss-nougat croissants en wat yoghurt scoor, durf ik de strijd met de Vennbahn weer aan. Ben ik nou zo vroeg? Het duurt wel 22 km voor dat ik de eerste fietser tegen kom. Ondertussen rijd ik langs de Hoge Venen en door het Belgische heuvelland.

Het is raar om zo bijna zonder moeite door de Ardennen te rijden, en voelt een beetje als bedriegen.

Na een poosje zijn er wat meer fietsers, zodat ik ook eens een foto van mijzelf kan laten maken.

Hoewel op deze route volgens mij het mooiste asfalt van België ligt, kom ik toch de nodige obstakels tegen.

Een omleiding om de vleermuizen rust te geven. Ik gun het ze graag, maar de omleiding is wel behoorlijk steil!

Gelukkig zijn niet alle tunnels afgesloten. Eenmaal in Luxemburg is er 15 km te overbruggen naar de volgende route. Komoot weet daar een mooie route voor uit te zetten!

Uiteindelijk kom ik op de groene route naar het zuiden uit.

Groen is het zeker! De laatste 10 km gaan weer over een oude spoorbaan, en zo fiets ik met een goed gemoed naar Wiltz. Helaas, ook hier ligt er een tunnel dwars.

“Got to go back”, zingt Van Morrison op dat moment in mijn oordopjes. Inderdaad. Gelukkig viel de omleiding hier wel mee. Om 5 uur arriveer ik in Wiltz, waar de camping nog zat plek heeft. Het was een mooie dag. Morgen naar Frankrijk!

Je kan misschien ook genieten van:

Ontdek meer van

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Lees verder