Doe maar drie ton..

Zeg ik tegen Gijs. De rekening voor het eten was 276000 Oezbeekse som, maar een fooi kan er wel van af. Het klinkt als erg veel, maar het is minder dan drie tientjes, en het eten in Tashkent is voortreffelijk. We hebben er een heerlijke Turkse kebab voor, salade er bij, water, thee, en een prachtig toetje, dat net zo lekker smaakt als het er uit ziet.

Het is nu alweer Zaterdag. Maandag hadden we een rustdag in Rushon. Daar waren we best wel aan toe. Bovendien is er in Rushon echt helemaal niets te doen, dus dat kwam goed uit. Een whatsappje met een reisbureautje in Khorog leverde ons  voor Dinsdag een gedeelde taxi op naar Dushanbe.

Die komt inderdaad mooi op tijd. Onze fietsen en tassen worden netjes op het dak gebonden, want met 9 mensen in een  landcruiser houd je niet veel ruimte voor bagage over.

De eerste zes uur rijden we over bekend en slecht terrein, daarna gaat de weg verder over asfalt, en behalve dat de radio een groot gedeelte van de tijd Tadzjiekse popsongs op iets al te luid volume herhaalt, verloopt de 13 uur durende reis voorspoedig.

Woensdagochtend slapen we uit, en fietsen vervolgens 11 km omhoog naar de plaats waar de taxi’s naar Choedzjand vertrekken. We gooien er wat extra dollars tegenaan, en rijden even later in een privé taxi door het ruige en buitengewoon kale Fann gebergte. Na een vlotte rit van vijf uur zijn we er, we vinden een hotel en gaan lekker pizza eten.
Donderdagochtend bezoeken we de bazaar, Choedzjand is wel een levendige stad.

’s Middags nemen we een taxi naar de Oezbeekse grens. Het is een klein busje, en onze fietsen worden er met veel moeite ingepropt.

Bij de grens moeten we langs meerdere stempelposten,  paspoortcontroles,  bagagescanners, en door vier grote hekken. Je komt Oezbekistan niet zomaar in! Na de grens overgestoken te zijn willen wat Oezbeken ons voor honderd dollar wel naar Tashkent brengen. We hebben ons echter al ingelezen, en nemen de bus, voor vier dollar per persoon.
Wanneer we twee uur later in Tashkent uitstappen en de chauffeur tien dollar geven gebaart hij dat hij nog zo’n biljetje wil hebben. Hier in Oezbekistan moet je duidelijk wat harder onderhandelen!
We fietsen er snel vandoor, vinden een aardig hostel, en gaan in de stad wat eten.

Vergeleken bij het grote, maar dorpse Doesjanbe, is Tashkent een moderne wereldstad. We eten heerlijk, met echte salades, chickenwings en een goeie burger.
Het maakt allemaal niet uit, evengoed is mijn maagdarmkanaal ’s nachts alweer behoorlijk van de leg, en de eerste dag in Tashkent breng ik voornamelijk liggend door. Ondertussen boekt Gijs online vast onze treintickets voor de komende week, net voordat alles vol is.

Vandaag, Zaterdag, wandelen we wat door de stad en over de bazaar.

Er staat een enkel oud gebouw, maar de stad is grotendeels vrij nieuw en voorzien van brede straten met veel verkeer.

Morgen gaan we met de trein naar Bukhara.