FransIs een baas, zoals hij net weer heeft laten zien. Maar ik ben ook een baas! Niet dat ik net zo hard fiets als Pogačar, laten we eerlijk wezen, hij fietst omhoog ongeveer net zo hard als ik naar beneden!
Maar als je zoals ik in je eentje fietst, dan ben je altijd een baas. Je kunt vertrekken wanneer je wilt, pauzeren wanneer je wilt, net zo hard of zacht fietsen als je wilt, en eten wat en wanneer jij wilt, en net zo lang doorfietsen als je wilt, en soms nog wel wat langer ook…
Rocamadour lag er trouwens vanochtend een stuk mooier bij dan gisteren!
De eerste 30 kilometer is het nog veel klimwerk, daarna daal ik prachtig af naar het dal van de Lot.
Na 65 km ben ik in in Cahors, een vriendelijk stadje met een bijzondere brug, waar ik uitgebreid pauzeer om wat te lunchen.
Ik besluit nog 30 km door te rijden, en klim in de warmte van de middag het dal van de Lot weer uit.
Over het flink golvende Plateau du Quercy fiets ik de laatste 25 kilometer.
De camping die ik op het oog had blijkt echter een camperplaats te zijn.
Licht teleurgesteld klok ik in een bar een icetea weg, en bereid me voor op nog 14 km doortrappen. Gelukkig gaat de weg grotendeels naar beneden. In Vazerac strijk ik neer op een prachtige camping, waar ik lekker in het zwembad duik, terwijl boven me bijeneters op jacht zijn naar bijen ofzo.
En Pogačar? Die wil ik ook nog wel eens zien als hij 70 is. Maar dat ga ik niet meer meemaken, zo’n baas ben ik nu ook weer niet.
