FransDe camping in Ahlden is wat normaal zou moeten zijn bij campings, maar wat tegenwoordig nog maar zelden het geval is: rustig, geen verkeerslawaai en geen verlichting. Uit macht der gewoonte ben ik toch alweer vroeg op en fiets even later door een bos waar de herfst duidelijk vroeg is ingevallen.
.De route gaat verder over de Noord Duitse laagvlakte. Ooit was het de bedoeling dat hier de moeder aller tankslagen zou worden uitgevochten, maar dat is er gelukkig nooit van gekomen. Niet dat het veel kwaad had gekund overigens. Behalve elkaar was er verdomd weinig geweest om te raken.
Ondertussen zorgt ook hier de wolf voor verdeeldheid. Het ene bord waarschuwt er voor, het ander wil je ze laten beleven.
Ook word er gewaarschuwd om je kinderen binnen te houden. Dit bord stond overigens tussen de maisvelden, niet echt het favoriete milieu van de wolf.
Overigens lijk ik me meer zorgen te moeten maken om onze huisdieren.
Ondertussen laat zelfs de Aller zich af en toe even zien. Zo had ik het me vaker voorgesteld.
Na een paar uur fietsen arriveer ik in Verden, waar de Aller Radweg officieel ophoudt of begint, afhankelijk van je rijrichting.
Ik rijd verder tot aan de samenvoeging van de Aller en de Weser, die helaas per fiets niet bereikbaar is, zodat jullie het nu met een plaatje van alleen de Weser moeten doen.
Ik fiets langs de Weser door naar Bremen, waar ik na 92 kilometer bij het station aankom. Ik kan nog net de trein van kwart over twee halen, en arriveer na een voor de Deutsche Bahn verrassend soepele reis om halfzes in Hengelo. Ik fiets de laatste 11 kilometer door het Twentse landschap naar huis. Dat lijkt overigens best wel veel op de Noord Duitse laagvlakte.
